Nazwisko zobowiązuje?

Z przykrością stwierdzam, że jestem zmuszona włączyć opcję weryfikacji - jakiś zalew spamerów mnie nęka i nie mam siły codziennie czyścić skrzynki mailowej... Za utrudnienia przepraszam.

Dawno nic nie pisałam, bo jakiś taki trudny okres mi się w życiu trafił - do domu praktycznie tylko na noc wracałam i na nic nie miałam czasu. Ale już większość spraw się unormowała, więc nadrabiam zaległości;)

Odkąd dwa i pół roku temu pochłonęłam niemal jednym tchem "Dożywocie" czekałam z utęsknieniem (podobnie jak cała rzesza fanów Lichotki) na kolejną książkę Marty Kisiel. Wreszcie w ostatnich tygodniach moje oczekiwanie dobiegło końca, a w domowej biblioteczce zagościło "Nomen omen" tej autorki. Przyznam się, że po cichu liczyłam na kontynuację poprzedniej książki, ale szybko okazało się, że to zupełnie inna historia.

Salomea Klementyna Przygoda nie ma łatwego życia - wyrosła nad miarę dwudziestopięciolatka, z ognistorudym warkoczem i okropnym imieniem, na dodatek prześladowana przez najbliższych. Jej rodzice są ludźmi na wskroś otwartymi na świat i nie uznają żadnych ograniczeń, w związku z czym mamusia uszczęśliwia całe miasteczko opowieściami o najintymniejszych sekretach córki oraz pochwałami jej "wybujałego erotyzmu". Salomea ma brata zwanego Niedasiem, który z kolei jest oczkiem w głowie ich ojca - pan Paweł Przygoda widzi w potomku (dosyć przeciętnym jeśli chodzi o intelekt) geniusza na miarę Newtona, Einsteina i Skłodowskiej-Curie razem wziętych. Jedynie babcia Izydora rozumie wnuczkę i jest dla niej ostoją.
Salka postanawia coś zmienić w swoim życiu i przede wszystkim wyjechać gdzieś gdzie nikt jej nie zna. Przypadkiem trafia jej się możliwość pracy we Wrocławiu i uszczęśliwiona dziewczyna szybko z niej korzysta. Koleżanka ze szkolnych lat załatwia jej również pokój u pewnej staruszki. I tak Salomea trafia do mieszkania Matyldy Bolesnej. Na pierwszy rzut oka widać, że jej gospodyni nie jest przeciętną osobą, w domu dzieją się dziwne rzeczy, w telefonie słychać głosy, radio nie odbiera żadnego programu a kiedy na dodatek Niedaś (wyrzucony z akademika wprowadza się do siostry) próbuje utopić Salkę w Odrze, to już wiadomo, że dziewczyna wpakowała się w jakąś niesamowitą historię. A klucza do jej rozwiązania trzeba szukać w czasach kiedy Wrocław był jeszcze niemieckim Breslau...

Po raz kolejny Marcie Kisiel udało się stworzyć wciągającą, pełną humoru i błyskotliwą powieść. Nieprzeciętni bohaterowie (moją faworytką jest papuga...), akcja pędząca  na złamanie karku, humor słowny i sytuacyjny to główne atuty tej książki.
Ale jest w "Nomen omen" coś jeszcze - obrazy ostatnich chwil twierdzy Breslau, martyrologia jej mieszkańców, gorzka ocena ludzi, którzy z racji swych uprawnień decydowali o powojennych losach miasta i o tym, kto może w nim mieszkać a kto musi je opuścić. Marta Kisiel udowodniła, że potrafi w prosty, a zarazem przejmujący sposób pisać o rzeczach ważnych i poważnych, jak choćby o odpowiedzialności za podejmowane decyzje, bo każda, zdawałoby się najmniej ważna, ingerencja w losy pojedynczego człowieka może wywołać nieprzewidziane skutki dla ogółu.

Czytając "Nomen omen" siłą rzeczy porównywałam go do "Dożywocia" - liczyłam na niepohamowane wybuchy śmiechu i świetną zabawę. Zabawa rzeczywiście była przednia, ale śmiechu jednak trochę mniej. Ale tak myślę, że gdybym musiała jednoznacznie powiedzieć, którą z książek Marty Kisiel uważam za lepszą to chyba (przy całej mojej wielkiej sympatii dla Licha i spółki) wybrałabym "Nomen omen" - to powieść dojrzalsza, z bardziej przemyślaną kompozycją, podczas kiedy "Dożywocie" to raczej zbiór opowiadań z  tymi samymi bohaterami.

Serdecznie zachęcam do zapoznania się z mieszkańcami domu przy ulicy Lipowej 5 we Wrocławiu, a mnie pozostaje teraz czekać na kolejną powieść pani Marty. Oby ukazała się wcześniej niż za kolejne 4 lata...