Bezkresny ocean zamknięty w kaczym stawie

Neil Gaiman to jeden z najpopularniejszych współczesnych pisarzy fantasy, autor licznych powieści, opowiadań i komiksów, z których kilka doczekało się ekranizacji (co jeszcze zwiększyło jego popularność). W ubiegłym roku ukazały się w Polsce dwie jego książki - "Na szczęście mleko..." (recenzja TUTAJ) przeznaczone dla najmłodszych czytelników oraz "Ocean na końcu drogi" dla nieco starszych wielbicieli literatury. Narratorem i zarazem głównym bohaterem tej drugiej książki jest czterdziestoletni mężczyzna, który wspomina wydarzenia, które miały miejsce niedługo po jego siódmych urodzinach.

Domek gdzieś na prowincji, a w nim rodzina - siedmioletni chłopiec, dwa lata młodsza siostra, mama i tato. Nie bogato, ale i nie biednie, tato pracuje, mama zajmuje się domem, chłopiec chodzi do szkoły. Jeden z pokoi jest wynajmowany, bo każdy grosz się przyda - aktualny lokator to górnik opali, który wrócił do kraju po kilkuletnim pobycie za granicą. Pewnego dnia lokator kradnie samochód taty i odjechawszy kilkaset metrów od domu popełnia w nim samobójstwo. Ta śmierć stanie się początkiem niesamowitych wydarzeń, w których niepoślednią rolę odegrają trzy tajemnicze mieszkanki farmy leżącej nad niewielkim stawem przy końcu wiejskiej drogi.

Powieść Gaimana tylko na pierwszy rzut oka wydaje się prostą historią - chłopiec przypadkowo umożliwia pradawnej bestii przejście do naszego świata, a następnie staje z nim do walki, aby uchronić swoją rodzinę (i oczywiście cały świat przy okazji). Jednak oprócz typowo baśniowych motywów jest w tej książce coś jeszcze. Główny bohater jest dzieckiem niezwykle wrażliwym i bardzo samotnym. Posunęłabym się nawet do stwierdzenia, że jego rodzina jest dysfunkcyjna: dominujący i posuwający się do przemocy ojciec, uległa matka, faworyzowana siostrzyczka - to wszystko sprawia, że kiedy nadchodzi godzina próby, chłopiec musi stawić czoło nie tylko tajemniczemu potworowi, ale również najbliższym. Walczy z własnym strachem, przeżywa chwile zwątpienia, ale się nie poddaje, stara się naprawić zło, które wyrządził.

"Ocean na końcu drogi" to piękna, choć bardzo smutna baśń o samotności i poświęceniu, o dojrzewaniu i podejmowaniu wyzwań, o odpowiedzialności i odwadze, o jasnych i ciemnych stronach naszego serca. To magiczna opowieść (choć samej magii jest w niej niewiele) z krainy marzeń i fantazji  dla wszystkich tych, którzy mają w sobie dziecięcą wiarę w to, że każde zło można naprawić.

Zapraszam do lektury.  

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Księgarni Gandalf