O niemocy twórczej, morderstwach i karcianych godzinach...

Jak w temacie – dopadła mnie niemoc twórcza związana z… już sama nie wiem z czym. Czy to przesilenie wiosenne, starość nie radość, stan depresyjny czy może jeszcze coś innego. Dość na tym, że leżą przeczytane dwie wspaniałe książki a ja mam totalnego „niechcemisieja” jeżeli chodzi o recenzje. Te dwie książki to „Dama kameliowa” A. Dumasa i „Księga Tatr” J. Kurka – obydwie warte czegoś więcej niż trzech zdań komentarza – obiecuję więc solennie, że w najbliższych dniach przełamię się i coś pięknego na ich temat napiszę.

Jeśli chodzi o drugą część nagłówka to dotyczy ona książeczki „Kto zabija najsławniejszych amerykańskich pisarzy?” Roberta Kaplowa. Jak rzadko skusił mnie opis w „Świecie Książki”, że kryminał, sensacja, że znane nazwiska i kupiłam, co prawda taniej, bo na targu z książkami, ale jednak parę złotych mnie ta książka kosztowała. Powiem szczerze, że po pierwszych paru kartkach miałam już odżałować wydanej kasy i rzucić tym dziełem w kąt, ale, że rodzice wychowali mnie w szacunku do słowa pisanego powstrzymałam się a nawet zmusiłam do doczytania do końca. I dobrze zrobiłam, bo z czasem książeczka zaczęła mi się nawet podobać. Jest to bowiem parodia kilku tuzów amerykańskiej literatury, m.in. Danielle Steel, Toma Clancy’ego czy Stephena Kinga. Pierwszy rozdział, który mnie zniechęcił poświęcony był pisarce której nie znam, więc nie byłam w stanie ocenić zamysłu autora, dopiero kiedy dotarłam do znanych mi literatów zrozumiałam o co chodzi i od tego momentu zaczęło mi się podobać.

Czy polecam? I tak i nie. Jeżeli ktoś szuka dobrego, mocnego kryminału czy sensacji to raczej nie – pomimo chwytliwego tytułu mocno się rozczaruje. Natomiast jeżeli ktoś lubi parodię zaprawioną purnonsensem to jak najbardziej jest to książka dla niego – chociaż na moim przykładzie widać, że aby w pełni docenić tę książkę trzeba znać chociaż jedną książkę sławnych ofiar tajemniczego mordercy.

Karciane godziny – nauczyciele wiedzą co to jest, uczniowie, którzy w taki czy w inny sposób są „zachęcani” do uczestnictwa w nich pewnie też. Dla osób nie związanych za szkolnictwem wyjaśniam, że są to obowiązkowe, pozaetatowe godziny w liczbie dwie w tygodniu które nauczyciel ma poświęcić na zajęcia opiekuńczo-wychowawcze. Udało mi się u mojego szefa przeforsować pomysł „koła artystycznego” w ramach którego przygotowujemy z koleżanką różne szkolne imprezy czy też przygotowujemy uczniów do konkursów artystycznych, gdzie nieskromnie mówiąc odnosimy pewne sukcesy.
Dla poprawy nastroju, bo pogoda za oknem się coś psuje zamieszczam linka do naszej gimnazjalnej strony internetowej, gdzie można zobaczyć fotorelację z Dnia Kobiet gdzie razem z moimi chłopakami przygotowaliśmy program kabaretowy. Niestety ponieważ fotograf brechtał się na równi z innymi widzami część zdjęć wyszła nieco nieostro. Zapraszam TUTAJ