Potrójne uderzenie

Książki Lucy Maud Montgomery były i są dla mnie kopalnią złotych myśli na większość życiowych tematów. Jednym z moich ulubionych cytatów jest wypowiedź niejakiej Maniusi White ("Ania z Avonlea"), która na pytanie o swoje największe pragnienie odpowiedziała, ze chciałaby być wdową, zaś to nietypowe marzenie uzasadniła następująco: "Jeżeli nie wyjdziesz za mąż, nazywają cię starą panną, jeśli zaś wyjdziesz za mąż, to mąż cię tłucze, a więc najlepiej być wdową.".

Ten cytat przyszedł mi do głowy (i już nie chciał się z niej wyprowadzić...) przy lekturze najnowszej powieści Olgi Rudnickiej "Były sobie świnki trzy".

Jola, Marta i Kamelia to trzy przyjaciółki. Na pierwszy rzut oka każda z nich jest całkiem nieźle życiowo ustawiona: świetnie zarabiający mąż, luksusowy dom, pokaźne konto w banku i mnóstwo wolnego czasu, który można poświęcić na zakupy, wizyty w SPA i spotkania z przyjaciółkami, egzotyczne wakacje, co jakiś czas elegancki bankiet - po prostu żyć nie umierać.

Jednak ten idylliczny obraz zaczyna mieć coraz więcej rys - kobiety czują, że czas nie działa na ich korzyść a mężowie zaczynają oglądać się za młodszymi modelami. Rozwód nie wchodzi w grę, bowiem wychodząc za mąż wszystkie podpisały intercyzy, więc po ewentualnym rozstaniu pozostaną bez grosza. Najlepszym wyjściem z sytuacji byłoby wdowieństwo. Łatwo powiedzieć, gorzej z wykonaniem - jedna zbrodnia doskonała jest trudna do zrealizowania, a co dopiero trzy i to w krótkim czasie...

Będzie się więc działo, bo panie są pomysłowe, przypadkowe zbiegi okoliczności też robią swoje - dobra zabawa przy lekturze gwarantowana, chociaż nie ukrywam, że nie jest to jedyna zaleta tej książki.

"Były sobie świnki trzy" to kolejna po "Diabli nadali" powieść Rudnickiej, w której spod zwariowanej historii wygląda drugie dno. Mężowie bohaterek nie są ideałami, szczególnie mąż Jolki - prawnik z zawodu, wspólnik w dużej kancelarii, jeśli chce potrafi być czarujący i profesjonalny. Niestety wobec podwładnych i żony pokazuje swoja prawdziwa twarz - egocentryk, gbur i prostak, lekceważy każdego, kto ma niższy status niż on, wykorzystuje swoja pozycję zawodową zmuszając Sandrę, jedną z pracownic, do świadczenia usług seksualnych sobie i swoim dwóm kolegom (mężom Marty i Kamy). Wszyscy panowie zdradzają zresztą swoje żony na potęgę i nie widzą w tym nic zdrożnego, uważając przy okazji, że małżonki są chyba ślepe i głupie i nic się nie domyślają. Właściwie nie ma się co dziwić, że żony w pewnym momencie nie wytrzymują i zaczynają snuć plany wyekspediowania swych życiowych towarzyszy na lepszy ze światów. 

Porównując "Były sobie świnki trzy" do poprzednich powieści Olgi Rudnickiej (chociażby do cyklu o Nataliach) widać jak na dłoni, jaką drogę przeszła twórczość tej autorki: od zwariowanych komedii z wątkiem kryminalnym do kryminałów z wątkiem komediowym. Autorka pomimo komizmu, brawurowej akcji i zwariowanych przygód swoich bohaterów nie boi się wprowadzać poważniejszych tematów, a czytelnik ma, pomiędzy wybuchami śmiechu, możliwość zastanowienia się jak sam by postąpił w konkretnej sytuacji. Bo problemy Jolki, Marty, Kamy i Sandry nie są tylko literacką fikcją...

Jakby nie było, świetnie się to czyta.