Mały, biały, bez łap czyli lato zaczynam w Poziomce:)

Wczoraj oficjalnie zaczęło się lato a za tydzień, równie oficjalnie rozpoczną się wakacje, na które w tym roku czekam z wyjątkowym utęsknieniem. Powodem tego stanu jest 27 diabląt w dokumentacji występujących jako klasa Ib Gimnazjum Publicznego. Same diablęta stanowią dosyć sympatyczne stadko ale papierzyska, które na ich cześć muszę odrobić już takie przyjemne nie są:( Siedzę nad tą papierologią od kilku godzin i  odczuwam już znaczne przegrzanie zwojów mózgowych objawiające się m.in. tym, że dodawanie w zakresie 20 zaczyna mnie przerastać...

Postanowiłam sobie dać chwilę oddechu i napisać słów parę na temat mojej wczorajszej lektury. Książka, którą zainaugurowałam mój osobisty letni sezon czekała na swoją kolej od ponad pół roku. Nabyta drogą kupna w czasie Targów Książki w Krakowie, opatrzona dedykacją autorki, obeszła już chyba większość rodzinnych opłotków i wreszcie wróciła "na ojczyzny łono". 

"Powrót do Poziomki" Katarzyny Michalak jest kontynuacją "Roku w Poziomce", o którym pisałam TUTAJ. Po raz kolejny spotykamy Ewę Złotowską i jej najbliższych - męża Witolda, córeczkę Julijkę, najbliższego przyjaciela Andrzeja, który wraz z żoną Karoliną oczekuje właśnie narodzin bliźniąt oraz poziomkowy zwierzyniec, czyli Pepsi, Gapę i Tosię. Poznajemy też nowe osoby - Jasię, nianię Julci, leśniczego Lipę, aspiranta Skałę z miejscowego posterunku oraz... a nie tego już nie powiem, żeby za dużo nie zdradzić ale zapewniam, że wielkim światem powieje. Nie zabraknie również "Tej Michalak", która kilka razy znacząco wpłynie na losy mieszkańców Poziomki.

Ci, którzy znają pierwszą część przygód Ewy Złotowskiej wiedzą, że jest to osoba niezwykle spontaniczna, optymistycznie nastawiona do świata, kochająca wszystkie żywe istoty (no, może z wyjątkiem krwiożerczych meszek) i niesamowicie wręcz roztrzepana. I faktycznie można odnieść wrażenie, że macierzyństwo i małżeństwo nie wpłynęło nic a nic na Ewusin charakterek - bo tylko tak można tłumaczyć fakt, że sama sobie... ukradła samochód. Nie brakuje Ewie również wyobraźni, która działa z siłą wodospadu i nawet niewinnie rzucony żarcik przetwarza w mrożącą krew w żyłach historię. 

Wydawać by się mogło, że Ewie nic do szczęścia nie brakuje - ma swój ukochany domek, męża i córeczkę, odnalazł się jej ojciec, własna firma daje jej utrzymanie, czyli żyć nie umierać. Niestety, jak to najczęściej bywa szczęście nie trwa wiecznie - jej wydawnictwo zaczyna mieć kłopoty finansowe, mąż wyjeżdża do pracy aż do Korei a Andrzej musi uciekać przed Urzędem Skarbowym i prokuraturą, zostawiając Karolinę i bliźniaki w Poziomce. 

Ewa z dnia na dzień staje się odpowiedzialna za dwie rodziny, a to jeszcze nie koniec, bo los i Ta Michalak szykują dla niej jeszcze jedno odpowiedzialne zadanie...

Kolejna książka Katarzyny Michalak, którą czyta się z uśmiechem na twarzy ale i z łezką w oku (chociaż więcej tu do śmiechu niż do płaczu), idealna na letnie popołudnie, chociaż jak to często w książkach tej autorki bywa pomiędzy wierszami przemycony jest jakiś ważny problem, nad którym nie można się nie zatrzymać, zastanowić i, być może, spróbować coś zmienić.

Serdecznie zapraszam na wizytę w Poziomce i okolicach a ja wracam do liczenia frekwencji, średnich, czytelnictwa i już sama nie wiem czego...