Płaszcz, szpada i smoki

Jedną z najważniejszych książek mojej młodości byli "Trzej muszkieterowie" Aleksandra Dumasa. Powieść czytałam kilkakrotnie, oglądałam jej przeróżne ekranizacje i kochałam się właściwie w każdym z czterech przyjaciół. Nic więc dziwnego, że kiedy w ofercie Świata Książki zobaczyłam notkę o powieści muszkieteropodobnej decyzja podjęła się sama - muszę to przeczytać!

Dzisiaj zakończyłam lekturę i... Właściwie będę chwalić ale nie do końca.

"Szpady kardynała" Pierre'a Pavela to pierwszy tom historii o elitarnej kilkuosobowej grupie żołnierzy-najemników na służbie kardynała Richelieu. Oddział został rozwiązany po oblężeniu twierdzy La Rochelle - jeden z żołnierzy okazał się zdrajcą, a jego zdrada kosztowała życie innego z towarzyszy.
Teraz, po kilku latach, kiedy Francja staje przed poważnym zagrożeniem ze strony Hiszpanii kardynał Richelieu wzywa do siebie kapitana La Fargue, dawnego dowódcę Szpad i nakazuje mu reaktywować oddział. Ewentualne protesty ze strony starego żołnierza zostają zduszone w zarodku - kardynał wie zbyt dużo o nim i jego najbliższych i może tę wiedzę wykorzystać...
La Fergue odnajduje swoich podkomendnych - Almades uczy fechtunku, Marciac utrzymuje się z gry w karty, Leprat służy w szeregach królewskich muszkieterów, Agnes de Vaudreuil nudzi się w swoim zamku, od czasu do czasu wyciągając z kłopotów Ballardieu - wszyscy odpowiadają na wezwanie chociaż zdają sobie sprawę z tego, że kardynał nie jest osobą, delikatnie mówiąc, godną zaufania.

Rozpoczyna się gra na śmierć i życie, gra w której nie ma określonych reguł i w której do końcanie wiadomo kto jest przyjacielem a kto wrogiem...

Pierre Pavel tworząc swoją książkę wykorzystał najlepsze wzorce gatunku - mamy odważnych i lojalnych zabijaków, przebiegłych szpiegów, czarny charakter w pięknym damskim wydaniu, są pojedynki i zasadzki, ucieczki i porwania, nagłe zwroty akcji, czyli wszystko to co sprawia, że czytelnik pochłania kolejne stronice z zapartym tchem i zapomina o realnym świecie. I gdyby autor trzymał się w konwencji "płaszcza i szpady" to byłaby to naprawdę dobra książka. Niestety, postanowił wzbogacić fabułę poprzez wprowadzenie elementów fantastyki. I o ile okultyzm i praktyki czarnoksięskie były w XVII-wiecznej Francji na porządku dziennym  to kiedy pojawiły się w tekście wiwerny, smokoty (domowe zwierzątka) czy draki (mieszańce ludzi i smoków) zaczęłam się zastanawiać jaki był cel wprowadzenia tych istot. Nie wpływają jakoś specjalnie  na rozwój akcji, miałam wrażenie, ze trochę na siłę były przyczepione - taki przysłowiowy kwiatek do kożucha.
I w związku z tą nieszczęsną fantastyką nie potrafię jakoś jednoznacznie ocenić tej książki. Chociaż z drugiej strony plusy przeważają...

Tak więc jeśli ktoś lubi książki z gatunku "płaszcza i szpady" a nie przeszkadzają mu fantastyczne doklejki to "Szpady kardynała" powinny mu przypaść do gustu.
A ja z niecierpliwością czekam na tom drugi, bo pierwszy pozostawił jeszcze wiele pytań bez odpowiedzi...