Jak doktor Karolina ratowała świat równoległy

Sardegna w swoim wyzwaniu "Trójka e-pik" zaproponowała na ten miesiąc przeczytanie jakiejś książki z nurtu polskiej fantastyki. Nie powiem, bo zabiła mi trochę ćwieka - mam tam coś w domowych zapasach, ale aktualnie na pożyczkach sie znajduje a w mojej bibliotece też dosyć skromnie sie to prezentuje... I wtedy mnie olśniło - przecież na półce od paru miesięcy czeka na przeczytanie "Gra o Ferrin" Katarzyny Michalak.

Jako, że fantastyka coraz bardziej mi się podoba (ale tylko fantasy, do sf nawet Fenrir mnie nie przekona) a Katarzyna Michalak to jedna z moich ulubionych polskich autorek nastawiłam się na świetną zabawę, poczucie humoru ale i trochę wzruszeń. I niby wszystko to dostałam, ale nie do końca ta książka mnie przekonała.

Ale od początku.

Karolina, młoda pani anestezjolog, pracuje w pogotowiu ratunkowym. Jest lekarzem z powołania, bardzo przeżywa każdy przypadek do którego jest wzywana ale z drugiej strony praca nie przynosi jej zbyt wiele satysfakcji. Karolina wychowała się w domu dziecka, nie ma właściwie żadnych bliskich osób poza ciotką Marylą i Łukaszem. Pewnego dnia ekipa pogotowia wezwana zostaje do młodej samobójczyni - dziewczyna wygląda jak lustrzane odbicie  pani doktor. Niestety Karolinie nie udaje się uratować życia Kamili i ten fakt stanowi kroplę, która przelewa czarę goryczy.

Po powrocie do domu rozpoczyna magiczny rytuał, który dosyć nieoczekiwanie przenosi ją do świata równoległego - świata elfów, czarodziejek i smoków, świata targanego okrutnymi wojnami, świata, w którym ma do spełnienia trudną i niebezpieczną misję. Karolina staje się Leddi Anaelą dell'Idarei, Leczącą oraz Tą, która ma zapewnić pokój Ferrinowi.

Książkę przeczytałam szybko, jak zresztą wszystkie inne, które wyszły spod pióra (z klawiatury) "Tej Michalak". Główna bohaterka momentami przypomina moją ulubioną Patrycję z "Poczekajki", ma w sobie też trochę takiego "pozytywnego szaleństwa" jak Ewa, bohaterka "Roku w Poziomce" - czyli generalnie sympatyczna, wrażliwa i raczej rozsądna osóbka. Tymczasem kilkakrotnie wykazuje się uporem i brakiem rozwagi (żeby nie powiedzieć bezmyślnością), która kosztuje życie jej przyjaciół. Miałam wrażenie, jakbym czytała o dwóch całkowicie różnych osobach - wrażliwa na ludzką krzywdę, gotowa do największych poświęceń dziewczyna zmieniała się chwilami w upartą, rozkapryszoną i bezmyślną niunię - nie lubię jej...

Wydaje mi się, że tworząc tę książkę miała autorka masę ciekawych pomysłów i wszystkie od razu chciała nam czytelnikom sprzedać - i faktycznie świat przedstawiony, magiczne zwierzęta, portale, różne rodzaje czarodziejek, krwiożerczy mech, sceny walki, obyczaje elfów, tajemnicze Cienie - to wszystko jest bardzo ciekawe i fajnie pomyślane, tylko trochę za dużo tego dobrego i robi się delikatny chaos. A jeszcze w pewnej chwili dochodzą urywki innej rzeczywistości, sceny ze szpitala psychiatrycznego - tak, że już się zupełnie zamotałam - jestem w stanie machnąć ręką na pewne niekonsekwencje w tekście - chociażby skąd Karolina wie, że młoda samobójczyni to jej bliźniaczka a nie sobowtór, że są sprzeczne informacje na temat ciotki Maryli, że się pewne rzeczy czasowo nie zgadzają, ale skąd się wzięła i kim u diabła jest "pani Kasieńka" w szpitalu i w jaki sposób Sellinaris przedostał się do naszego świata? No chyba, że odpowiedzi na te pytania znajdą się w kolejnych tomach "Kronik Ferrinu" więc grzecznie na nie poczekam.

Książka nie jest zła, jest zwyczajnie nierówna - fragment w którym przedstawione są przyczyny i początki konfliktu pomiędzy Sellinarisem a Eleuzisem i Reikanem jest po prostu świetny. 

Moim zdaniem Katarzyna Michalak, autorka powieści obyczajowych zachwycających rzesze czytelniczek w całym kraju, całkiem nieźle radzi sobie również w fantastyce. Mam nadzieję, że kolejne części Ferrinu ujrzą światło dzienne a ja nie będę sie miała do czego przyczepić przy ich lekturze - czego sobie i szanownej Autorce życzę.