Wspomnienia o błogosławionym Janie Pawle II

W 2002 roku krakowski „Znak” wydał książeczkę pt. „Kwiatki Jana Pawła II”. Był to zbiór anegdot z życia naszego papieża, który przecież słynął z niezwykłego poczucia humoru i dystansu do swojej dostojnej osoby. Nie wiem, czy nakład był tak mały, czy ja się za długo ociągałam z zakupem – dość na tym, że nie udało mi się tej książki nabyć w tamtym czasie a i później też jakoś nie mogłam do niej dotrzeć. Możecie sobie wyobrazić moją radość, kiedy przeglądając ofertę jednej z internetowych księgarni zauważyłam nowe wydanie tej książki, pod zmienionym nieco tytułem „Kwiatki błogosławionego Jana Pawła II”. Tym razem szybciutko książeczkę zamówiłam i jestem już po jej lekturze. Historie z życia papieża ułożone są w kolejności chronologicznej i podzielone na poszczególne etapy życia Karola Wojtyły – dzieciństwo i młodość, początki posługi kapłańskiej, okres kierowania biskupstwem krakowskim i wreszcie czasy watykańskie. Z tych historyjek jawi nam się obraz człowieka wielkiej wiary, niezwykle rozmodlonego, charyzmatycznego ale i skorego do żartów, niezwykle ciepłego i pozytywnie nastawionego do świata. Przy okazji tej lektury a także ponieważ przygotowywałam scenariusz apelu i prezentację multimedialną na dzisiejszy dzień przywołałam sobie moje wspomnienia o papieżu – wszak większość mojego życia przypada na czas Jego pontyfikatu.

16 października 1978 roku miałam dokładnie 9 lat i 7 miesięcy i od kilku tygodni byłam uczennicą IV klasy. Interesowała mnie moja nowa lalka, jakaś czytana w tym czasie książka i skakanie w gumę z koleżankami. I zupełnie nie rozumiałam o co chodzi moim rodzicom i nauczycielom w szkole, którzy cały czas debatowali nad nowym papieżem. Pomimo, że wychowywałam się w katolickiej rodzinie, chodziłam na religię i co niedzielę śpiewałam psalm w kościele to całe zamieszanie ze śmiercią Jana Pawła I, konklawe i kardynałem Karolem Wojtyłą to był dla mnie zupełny kosmos, coś co działo się gdzieś tam daleko, co pokazano w telewizji ale pewnie nie będzie miało na mnie i moje życie większego wpływu. Jakże się wtedy myliłam…

Przez kolejne 26 lat miałam możliwość obserwować i podziwiać niezwykłego człowieka i wielkiego Polaka a przy okazji stawałam się częścią tzw. pokolenia JPII, czyli urodzonych i wchodzących w dorosłość w czasie tego niezwykłego pontyfikatu.

Kiedy 6 lat temu dobiegało kresu ziemskie pielgrzymowanie polskiego papieża ja oczekiwałam na jedno z  najszczęśliwszych wydarzeń w moim życiu – narodziny mojego synka. I może dlatego tamte dni aczkolwiek smutne wypełnione były również nadzieją.

Od 7 lat pracuję w gimnazjum, którego patronem jest papież Jan Paweł II. I z racji takiego a nie innego patrona nie wyobrażaliśmy sobie, że może nas zabraknąć w dzisiejszym ogólnonarodowym świętowaniu Jego beatyfikacji. Pomimo różnorakich trudności (egzaminy gimnazjalne klas III, próbne egzaminy klas II, przerwa świąteczna, chwilowy rozpad sekcji instrumentalnej, śmierć i pogrzeb mojego dziadka w ostatnim tygodniu) udało nam się stworzyć piękny i wzruszający program artystyczny, który dzisiaj rano przedstawiliśmy w naszym kościele. Nie raz  i nie dwa zdarzyło mi się widzieć płaczące w kościele kobiety, ale dzisiaj po raz chyba pierwszy widziałam łzy wzruszenia w oczach mężczyzn. I to była dla nas przygotowujących ten program oraz biorących w nim udział chyba największa nagroda.

Kiedy to pisałam nie było jeszcze fotoreportażu na naszej gimnazjalnej stronie internetowej, dlatego pozwoliłam sobie skopiować kilka zdjęć z podstawówkowej strony internetowej (LINK). Teraz już i u nas pojawiły sie zdjęcia, które można obejrzeć TUTAJ

Fragment prezentacji multimedialnej

Połączone siły gimnazjum i szkoły podstawowej

Sekcja instrumentalna - organy, dwie gitary, skrzypce i saksofon