Życie to ciąg godzin...

"Żyjemy, robimy to, co robimy, potem kładziemy się spać - to takie proste i takie zwyczajne. Niektórzy wyskakują z okna, inni się topią czy zażywają zbyt dużo pigułek; znacznie więcej spośród nas ginie w wypadkach; a większość, zdecydowana, jest powolnie trawiona przez choroby lub, jeśli ma trochę szczęścia, tylko przez czas. Na pocieszenie pozostaje jedno: godzina w tym czy w tamtym miejscu, kiedy nasze życie na przekór wszelkim przeciwnościom i oczekiwaniom, otwiera się nagle przed nami, dając to, co zawsze istniało w naszej wyobraźni, chociaż wszyscy z wyjątkiem dzieci (a może nawet i one) zdajemy sobie sprawę z tego, że po tych godzinach nieuchronnie nadejdą następne, znacznie bardziej ponure i trudne. A jednak lubimy to miasto, cieszymy się porankiem, ponad wszystko żywimy nadzieję na więcej." 

Virginię Woolf znam... jedynie ze słyszenia. I w najbliższym czasie pewnie ten stan rzeczy nie ulegnie zmianie, chociaż przyznam, że bardzo jestem ciekawa tej słynnej "Pani Dalloway" - niestety nie mam do tej książki żadnego dostępu. Tymczasem udało mi się przeczytać "Godziny" Michaela Cunninghama, dla których inspiracją było życie i twórczość brytyjskiej pisarki.

Autor przedstawia jeden dzień, zaledwie kilka godzin, z życia trzech kobiet - Virginii, Laury i Clarissy. 

Przedmieścia Londynu, rok 1923 - w wyobraźni Virginii Woolf kształtuje się zarys jednego z jej najbardziej znanych utworów "Pani Dalloway";  Los Angeles, rok 1949 - gospodyni domowa Laura Brown przygotowując urodzinową kolację dla męża analizuje swoje mało satysfakcjonujące małżeństwo; Nowy Jork, koniec XX wieku - wydawca, Clarissa Vaughan przygotowuje przyjęcie na cześć człowieka, którego całe życie kochała, jednak ich drogi się rozeszły. Pomimo, że kobiety żyją w różnych czasach i warunkach społecznych ich losy są bardzo podobne - szamocą się pomiędzy swoimi emocjami i pragnieniami, a normami, które narzuciło im wychowanie i opinia publiczna. Dla wszystkich trzech przychodzi chwila, że chcą coś zmienić w swoim życiu, przerwać magiczny krąg w którym tkwią, zacząć żyć dla siebie, spełniać swoje pragnienia i walczyć o szczęście - pojawia się ta magiczna godzina, kiedy wydaje się, że wystarczy zatrzasnąć drzwi, wsiąść do pociągu czy samochodu i nie oglądając się za siebie rozpocząć nowe życie... 

To druga w moim dorobku powieść tego autora i po raz drugi obserwuję pewna prawidłowość - czytanie, szczególnie pierwszych kilkudziesięciu stron szło mi nad wyraz opornie - ginął mi wątek, co było tym łatwiejsze, że Cunningham przeplata losy swoich bohaterek, musiałam wracać do już przeczytanego tekstu, zwyczajnie nie było w "Godzinach" tego czegoś, co sprawia, że książka nas pochłania i nie zauważamy upływu czasu. A w pewnym momencie nastąpił przełom, resztę doczytałam sama nie wiem kiedy i zupełnie nie rozumiem czemu tak się męczyłam, bo to jest naprawdę dobra książka.

Cunningham napisał książkę o uczuciach, emocjach, o miłości, związkach, które się wypalają, porusza temat życia i śmierci, choroby, smutków i radości, czyli tego z czego składa się nasze życie. W losach Virginii, Laury i Clarissy każdy może znaleźć cząstkę siebie, swoich przeżyć i problemów, można się też bez końca zastanawiać co by było gdyby bohaterka podjęła inną decyzję lub, co my zrobilibyśmy na jej miejscu. Autor wręcz zmusza do refleksji nad własnymi życiowymi wyborami i pobudkami jakie nami kierują.

Na podstawie książki powstał kilka lat temu film z Nicole Kidman, Meryl Streep i Julianne Moore w rolach głównych - nie widziałam go, ale teraz postaram się do niego dotrzeć. Ciekawa jestem bardzo jak udało się przełożyć ten niezwykle emocjonalny tekst na język filmu.