O kobiecie trzydziestoletniej

Wiele lat temu niejaki Honoriusz Balzak napisał książkę pt. "Kobieta trzydziestoletnia", która najkrócej mówiąc przedstawia historię Julii, nieszczęśliwej w małżeństwie, starzejącej się (!!!) kobiety. Przez długie lata używano też zwrotu "wiek balzakowski" którym określano panie między 30 a 40 rokiem życia. Uważało się, że kobiety w tym wieku to już właściwie mają za sobą najlepsze lata życia, starzeją się, w związku z menopauzą mają problemy z psychiką i ogólnie już się do niczego nie nadają... No, ewentualnie mogą sprzątać, prać, gotować, zajmować się dorastającymi dziećmi oraz małżonkiem (czytaj: panem i władcą), który w przeciwieństwie do żony wkraczał akurat w najlepsze lata swego życia.

Te czasy na szczęście mamy już za sobą i granica wieku balzakowskiego mocno się odsunęła od tej nieszczęsnej 30-tki. Dzisiejsze trzydziestolatki to młode kobiety, które dopiero układają sobie życie. Pokończyły studia, rozpoczęły pracę zawodową, robią karierę i szukają (z różnym natężeniem) życiowego partnera. 

Współczesna literatura pełna jest portretów takich kobiet, ich zachowań i przemyśleń. W ostatnich dniach przeczytałam dwie powieści, których bohaterki są w tym magicznym wieku - "Pudełko ze szpilkami" Grażyny Plebanek i "Maciejkę" Natalii Rogińskiej. Pomimo, że Martę, bohaterkę "Pudełka" i Karolinę z "Maciejki" dzieli wiekowo około ośmiu lat to mają wiele cech wspólnych. Obydwie pochodzą z prowincji, wyjechały do Warszawy na studia, znalazły tam pracę i próbują ułożyć sobie życie, obydwie też marzą o wielkiej miłości. I tu właściwie podobieństwa się kończą. 

Marta wdaje się w romans z poznanym na firmowej imprezie mężczyzną, który okazuje się jej nowym szefem i zachodzi w ciążę. Musi przeorientować swoje życie i znaleźć w nim miejsce dla niemal obcego człowieka, który zostaje jej mężem i synka. Musi zdecydować czego tak naprawdę chce - kariery czy rodziny, bo wbrew temu co głoszą różnego rodzaju poradniki tych dwóch rzeczy połączyć się nie da...

Z kolei Karolina, która jest pielęgniarką ze wszystkich sił stara się znaleźć tego jedynego, z którym będzie szczęśliwa i spełniona. Jest to o tyle trudne, że wszystkich ewentualnych kandydatów porównuje do swojej pierwszej miłości - doktora Macieja K., pełniącego aktualnie funkcję ministra zdrowia. Związki Karoliny są krótkie i byle jakie - ma 38 lat i tyluż mniej lub bardziej przygodnych kochanków na koncie.

W czasie lektury niemal bezwiednie porównywałam życie bohaterek ze swoim własnym - tak się bowiem złożyło, że za mąż wyszłam już po trzydziestce a dziecko urodziłam kilka lat później. I co mi się rzuciło w oczy to jakaś taka niedojrzałość tych kobiet, szczególnie Karoliny. Wydawać by się mogło, że jej życie poza pracą składa się z buszowania po Internecie, wzdychania do Macieja K. i zabaw w nocnych klubach. Poza tym nie podobało mi się przeświadczenie Karoliny o tym, że wszyscy wokoło mają wady i tylko ona jest kryształowa i doskonała - koleżanki w pracy zaniedbane i głupie, sąsiad złośliwy a przyjaciółka Patrycja to kretynka pakująca się w coraz nowe związki (to szczególnie mnie drażniło - Karolina przecież robiła dokładnie to samo).
O niebo lepiej wypada tu Marta, której ciąża i małe dziecko burzą życiowe plany - pomimo, że dużo młodsza od Karoliny to jej podejście do życia jest o wiele poważniejsze. Marta liczy przede wszystkim na siebie i nie szuka winnych za to co ją spotkało wśród otoczenia tylko podejmuje odpowiedzialność za swoje podjęte pod wpływem chwili decyzje. I mam wrażenie, że z Martą mogłabym się zaprzyjaźnić natomiast Karoliny raczej wolałabym nie spotkać na swojej drodze.

Dwie autorki, dwie różne wizje tego samego problemu. O ile "Pudełko ze szpilkami" bardzo mi się podobało o tyle "Maciejka" mnie zdegustowała. Grażyna Plebanek pisze zwyczajnie, bez nadmiernego udziwniania o zwyczajnych ludziach i ich życiowych sprawach, tak, że czytelniczka może się utożsamić z bohaterkami. Natomiast Natalia Rogińska chyba trochę na siłę chciała, żeby było śmiesznie i z przymrużeniem oka a wyszło tak jakoś żałośnie.
I z pewnością sięgnę po kolejne książki Grażyny Plebanek, natomiast co do Natalii Rogińskiej to niekoniecznie.