Jak zmyliła mnie okładka i nazwisko autorki

Gdyby zapytać z jakimi książkami kojarzy się nazwisko pisarki Ursuli K. Le Guin to pewnie większość odpowiedziałaby, że to autorka książek z gatunku science fiction. Taka też była moja wiedza na temat tej osoby, kiedy z bibliotecznej półki wyjmowałam "Opowieści orsiniańskie" jej autorstwa. Jeżeli dołożyć do tego okładkę z jakimś skrzydlatym stworzeniem w nocnej scenerii i opis z okładki głoszący: "Dzieje się to w Orsinii, krainie średniowiecznych zamków strzegących miast otoczonych murami i torów kolejowych znikających w górach, gdzie wciąż mieszkają dawni bogowie; w krainie surowej rzeczywistości i łagodnych marzeń, której mieszkańcy podlegają potężnym siłom i odważnie walczą o swoje racje." to nie powinno nikogo dziwić, że szukałam w niej opowieści z pogranicza fantasy i science fiction (te tory kolejowe nie pasowały mi za bardzo do czystego fantasy). Szukałam, ale niestety nie znalazłam. 

"Opowieści orsiniańskie" to zbiór jedenastu opowiadań, których akcja toczy się gdzieś w środkowej Europie w bliżej nieokreślonym czasie - w większości z nich, mając niejakie pojęcie o historii, stawiałabym na lata 50-te i 60-te na Węgrzech. Są to teksty różnej długości i, niestety, różnej jakości, od dobrych do zdecydowanie słabych, pisane dosyć trudnym językiem (tu nie wiem czyja to zasługa - autorki, czy marnego tłumaczenia). O czym są te opowiadania? Najprościej powiedzieć, że o uczuciach - miłość, strach, wyobcowanie, samotność, to wszystko znajdziemy na kartach tego zbioru. I jeszcze o beznadziejnym ludzkim losie - bo wszystkie są mniej lub bardziej pesymistyczne. Nawet te które niby kończą się dobrze...
Co jeszcze mnie uderzyło w tych opowiadaniach to pewien schematyzm - zaczynając czytać kolejny tekst miałam wrażenie, że wiem jakie będzie zakończenie i raczej się nie myliłam.

I muszę powiedzieć, że po przeczytaniu nie bardzo wiem jak ocenić tę książkę. Bo jeśli brać pod uwagę to czego się spodziewałam i co sugerowała mi okładka, nazwisko autorki,opis oraz napis "Fantastyka" na grzbiecie to się niestety zawiodłam - bo fantastyki to tam nie ma (no chyba, że pod fantastykę podciągnąć fakt, że miasta o których mowa w tekście nie istnieją w rzeczywistości) ani za grosz. Ale otrzymałam za to solidną dawkę opowieści psychologicznych i to nawet niezłych.

Tyle, że nie szukałam rozważań o człowieku i jego smutnym, pogmatwanym losie a wciągającej baśni o elfopodobnej istocie, która ma jedno skrzydło motyla a drugie orła. I nawet nie wiem już czy polecam czy nie polecam tej książki...