Dlaczego lubię czytać kryminały?

Wydawałoby się, że odpowiedź na pytanie zadane w tytule tego posta jest łatwa. 

Lubię czytać kryminały bo... lubię i już:)

Jasne, wiem, że takie postawienie sprawy nic nie wnosi i w ten sposób nie przekonam nikogo do sięgnięcia po książki z tego konkretnego gatunku. Ale żeby powiedzieć dlaczego lubię kryminały muszę napisać jak to się stało, że w ogóle sięgnęłam po tę literaturę.

A. Zaorski, B. Ludwiżanka i I. Kwiatkowska w spektaklu
pt. "Arszenik i stare koronki" z 1975 roku

Znajomość z kryminałami zaczęła się w moim przypadku nie od książek ale od telewizji. Młodzież pewnie tego nie pamięta, ale co czwartek o 20.00 nadawana była tzw. "Kobra" czyli Teatr Sensacji. Nie wiem czy moi rodzice byli tak pobłażliwi czy uważali, że jest to, jakby nie było, kontakt z kulturą (występowali w tych przedstawieniach najwybitniejsi polscy aktorzy) - dość na tym, że 10-latka z wypiekami na twarzy oglądała "Arszenik i stare koronki", "Upiora w kuchni" czy "Kłopoty to moja specjalność", że wspomnę tylko te trzy tytuły. W tym samym czasie do Polski trafiły świetne seriale telewizyjne (dzisiaj to już klasyka kryminału) - "Colombo", "Kojak", "Święty" czy "Aniołki Charliego", które również pozwolono mi oglądać. A na dodatek nasz polski super milicjant czyli komisarz Sławek Borewicz, bohater serialu "07 zgłoś się"...

I moja czytelnicza przygoda z kryminałem zaczęła się właśnie od pięknego Sławka, a właściwie od serii zeszytowych powieści pod wspólnym tytułem "Ewa wzywa 07", które były oparte na w/w serialu. Później przyszła pora na Conan Doyla, A. Christie i J. Chmielewską - to trójka moich ulubionych autorów kryminałów, chociaż staram się poznawać twórczość nowych autorów. I tak np. ostatnio rozpoczęłam przygodę z kryminałem skandynawskim - niesamowite "Millenium" pochłonięte w ciągu kilku dni, a kolejne książki już czekają na swoją kolej.

Co takiego jest w tych książkach, że sięgam po nie, a jak już zacznę czytać to często nie zauważam upływu czasu i tego co się wokół mnie dzieje? Przede wszystkim zagadka - im bardziej zagmatwana tym lepiej. Czytając staram się sama rozwiązać problem i jestem przeszczęśliwa jeśli uda mi się to przed końcem książki. Aczkolwiek z drugiej strony to o wielkości kryminału świadczy poziom trudności zagadki - jak dotąd nigdy nie udało mi się wpaść na rozwiązanie problemów wymyślanych przez Agathę Christie... 

Równie ważni są bohaterowie - nawet jeśli jakiegoś detektywa nie darzę sympatią (nie przepadam ze Eberhardem Mockiem na ten przykład) to mu kibicuję w jego zmaganiach z przestępcami. Chociaż czasem się zdarza, że moja sympatia jest po stronie przestępcy - ot, choćby genialny włamywacz Arsene Lupin;) Generalnie bohaterowie powieści kryminalnych są niezwykle wyraziści, dynamiczni i często tak kreowani, żeby czytelnik się z nimi utożsamiał.

I trzecia ważna sprawa - akcja. Kryminał nie może się wlec jak karawan, chociaż ten akurat środek lokomocji często w tego typu książkach występuje;) Szybka akcja i jej nagłe zwroty, pościgi i strzelanina, czasami niesamowity zbieg okoliczności sprawiają, że od książki nie sposób się oderwać.

Reasumując - lubię czytać kryminały bo są doskonałą intelektualną rozrywką, dają szansę sprawdzenia własnych zdolności z zakresu dedukcji, występują w nich interesujące postacie (zarówno czarne jak i białe charaktery), mają wciągającą akcję oraz można je czytać w każdej niemal sytuacji - dobry kryminał potrafi wciągnąć tak, że nie wiadomo kiedy minie nam 4 godziny w kolejce u lekarza, nie będziemy się nudzić w pociągu dalekobieżnym, który urządził sobie postój na jakimś odludziu a nieprzespana noc przy ząbkującym dziecku minie jak z bata strzelił. Wszystkie trzy sytuacje sprawdziłam osobiście...

SYNDYKAT ZwB