Tak słodko, że aż za słodko...

Od zawsze podziwiam ludzi, którzy potrafią spełniać swoje marzenia. Podziwiam i szanuję, bo mnie samej zdarza się odpuścić kiedy jest za bardzo "pod górkę". I dlatego też z pewną zazdrością patrzyłam na leżące na mojej półce dwie książki Marii Ulatowskiej, a mianowicie "Sosnowe dziedzictwo" i "Pensjonat Sosnówka". Nie chodzi bynajmniej o to, że sama chciałabym napisać jakąś powieść, bo zdaję sobie sprawę z tego, że do napisania bestsellera zwyczajnie nie mam talentu a z kolei wydanie pod własnym nazwiskiem jakiejś miernoty to może nie jest to czego pragnęłabym najbardziej. Zazdrościłam pani Marii odwagi i determinacji w spełnianiu marzeń - bo o pisaniu myślała przez wiele lat, ale wcieliła marzenia w życie dopiero teraz, na emeryturze.

Bohaterką książek pani Ulatowskiej jest Anna Towiańska, która całkiem niespodziewanie dziedziczy spadek - dom, kawałek lasu i jeziorko w miejscowości Towiany, gdzieś na Kujawach. Po przybyciu na miejsce zakochuje się w okolicy i postanawia zostać na stałe w urokliwym miasteczku. A ponieważ musi z czegoś żyć tworzy w swoim nowym domu pensjonat nastawiony na wędkarzy i grzybiarzy - wszak las i jezioro są na wyciągnięcie ręki.

Anna szybko wrasta w miejscową społeczność, która przyjmuje ją z otwartymi rękami, znajduje serdecznych przyjaciół a także szczere uczucie. Bo Towiany to taki mały kawałek raju na ziemi.

Przyznaję uczciwie - książki wchłonęłam, bo czytaniem trudno to nazwać, w ciągu niedzielnego popołudnia i wieczoru. Czyli czyta się szybko i łatwo - brawo dla autorki za styl i umiejętność prowadzenia intrygi.

Niestety mają te książki jedną ogromną wadę - są jak beza z kremem i jeszcze lukrem na dodatek... Za słodkie, za bardzo bajkowe, momentami niestrawne - chociaż uczciwie przyznaję, że i słodycze i bajkowe historie lubię to tu było jednak za dużo tego dobrego...

Bo moim zdaniem w każdej bajce powinien być choćby jeden czarny charakter - tak dla równowagi, żeby tych dobrych było wyraźniej widać. A tu w pierwszym tomie brak jakiegokolwiek negatywnego bohatera, zaś w drugim pojawia się co prawda jedna Wiola, ale szybciutko się odmienia na lepsze - w tych Towianach to jakieś niesamowite powietrze musi być.

Co jeszcze mnie w tych książkach poniekąd raziło to pewna wtórność wątków i bohaterów w stosunku do książek Małgorzaty Kalicińskiej oraz serialu "Rancho" - i jedno i drugie dosyć mi się podobało, ale naśladownictwo już niekoniecznie. 

Natomiast muszę pochwalić wątki rybackie - ponieważ mam w domu dwóch zapalonych wędkarzy (tak, moje dziecię też jest opętane na punkcie żyłek, spławików, zanęt i jeden dobry Bóg wie czego jeszcze) więc te historyjki wywołały uśmiech na mojej twarzy. Szczególnie jedna, mówiąca o nowicjuszu Bartku, który omal się nie podtopił, kiedy ryba wzięła - mój pierwszy i jedyny jak dotąd połów zakończył się niemal tak samo...

Nie bardzo wiem jak ocenić książki pani Marii Ulatowskiej - bo z jednej strony wartka akcja i piękny literacki język a z drugiej zbyt duża cukierkowatość. Chyba najlepszą porą na czytanie tych książek jest leniwe, gorące, letnie popołudnie spędzane na leżaczku gdzieś na balkonie czy w sadzie. W zimie chyba jestem bardziej czepliwa;)

Ostatnio wyszła nowa książka pani Marii - jest w bibliotece gminnej i z pewnością ją przeczytam, ale może nie teraz tylko w wyżej opisanych okolicznościach przyrody...